Aquí estou outra vez,
escribindo palabras de agonía ou soledade….penso que de fracaso ou de
cabezonería por non querer marchar de aquí cando tiven ocasión.
Penso que non me vai
sentar mal outro choupo de ron, necesito manterme lúcido para seguir escribindo
as miñas últimas palabras.
Buscando algo con
contenido altamente sexual no google, apareceume unha noticia que chamoume a
atención : “10 aniversario da norte de Manolo González, o profesor de todos”.
Nin sabía que había morto…supongo
que perdinme na botella número 634 a lo largo destes últimos anos. Resulta
gracioso que 40 anos despois, aínda esté a escribir a última entrada que me
faltaba por facer para o jodido de Manolo. Recordo que sempre dicía que tiñamos
que estar presentes na historia que contemos…pois agora chegou o día no que
estou presente na miña propia historia e estou seguro de que a Manolo
gustaríalle esta merda, por iso vóullela dedicar a él.
Quén iba a pensar que
Ferrol, unha cidade que nunca lle importou a ninguén, íase converter no máis
parecido a Gótam que vin en mi vida. Unha sociedade sucia, que se sostén nos
pilares do capitalismo e a corrupción e no lugar de reunión de todas esas altas
esferas que necesitan un lugar seguro no que ninguén se fije para crear un
mundo amoldado as súas comodidades.
Miña muller avisoume
cando quedei sen traballo, non fixen caso e agora estou casado co fracaso e coa
adición…cun xerme que me crece cada vez máis no meu interior provocado polo meu
amor a esta cidade e polo sentimento de creer nunha utopía que acabou sento
distopía.
Esta era a entrada que
sempre quiso ver Manolo, a historia real dun alumno seu que puido contar a
verdadeira historia de Ferrol dende as propias entrañas, xa que toda a
promoción da miña clase non están, foron máis listos que eu e marcharon cando
puideron…
Chámome Carlos Iglésias
Martínez, fun alumno de Manolo no ano 2014. Agora, 40 anos despois, levo 634
días loitando cun cáncer de hígado provocado pola bebida, a su vez provocado
pola necesidade de crearme a miña utopía do lugar que sempre amei. Estou
escribindo esto sentado no sillón, da sala de espera onde van a rematar de
matarme, coa barriga envolta nunha camiseta con lamparones de sangue que eu
mismo saquei dos meus adentros.
No hay comentarios:
Publicar un comentario