A derradeira noticia

Aquí estou outra vez, escribindo palabras de agonía ou soledade….penso que de fracaso ou de cabezonería por non querer marchar de aquí cando tiven ocasión.

Penso que non me vai sentar mal outro choupo de ron, necesito manterme lúcido para seguir escribindo as miñas últimas palabras.

Buscando algo con contenido altamente sexual no google, apareceume unha noticia que chamoume a atención : “10 aniversario da norte de Manolo González, o profesor de todos”.

Nin sabía que había morto…supongo que perdinme na botella número 634 a lo largo destes últimos anos. Resulta gracioso que 40 anos despois, aínda esté a escribir a última entrada que me faltaba por facer para o jodido de Manolo. Recordo que sempre dicía que tiñamos que estar presentes na historia que contemos…pois agora chegou o día no que estou presente na miña propia historia e estou seguro de que a Manolo gustaríalle esta merda, por iso vóullela dedicar a él.

Quén iba a pensar que Ferrol, unha cidade que nunca lle importou a ninguén, íase converter no máis parecido a Gótam que vin en mi vida. Unha sociedade sucia, que se sostén nos pilares do capitalismo e a corrupción e no lugar de reunión de todas esas altas esferas que necesitan un lugar seguro no que ninguén se fije para crear un mundo amoldado as súas comodidades.

Miña muller avisoume cando quedei sen traballo, non fixen caso e agora estou casado co fracaso e coa adición…cun xerme que me crece cada vez máis no meu interior provocado polo meu amor a esta cidade e polo sentimento de creer nunha utopía que acabou sento distopía.

Esta era a entrada que sempre quiso ver Manolo, a historia real dun alumno seu que puido contar a verdadeira historia de Ferrol dende as propias entrañas, xa que toda a promoción da miña clase non están, foron máis listos que eu e marcharon cando puideron…

Chámome Carlos Iglésias Martínez, fun alumno de Manolo no ano 2014. Agora, 40 anos despois, levo 634 días loitando cun cáncer de hígado provocado pola bebida, a su vez provocado pola necesidade de crearme a miña utopía do lugar que sempre amei. Estou escribindo esto sentado no sillón, da sala de espera onde van a rematar de matarme, coa barriga envolta nunha camiseta con lamparones de sangue que eu mismo saquei dos meus adentros.